Menu
Hag semeach
“สวัสดีครับพี่น้องทุกคนผมและคณะเราเดินทางมาถึง จอร์แดนเรียบร้อยแล้ว แล้วนี้เป็นวันสะบาโตและยังเป็นวันสุดท้ายในเทศกาลขนมปังไร้เชื้ออีกด้วย ผมมีเรื่องราวดีๆมาแบ่งปันทุกคน สั้นๆครับ”
ตลอดการเดินที่มาจอร์แดนพระยาห์เวห์ดูแลพวกเราเป็นอย่างดี เริ่มต้นจากการช่วยเหลือที่ จุดเช็คอินโหลดกระเป๋า พระองค์ทรงดลใจให้หัวหน้าจุดเช็คอิน อนุโลมให้พวกเราสามารถถือกระเป๋า ที่ดูแล้วอาจเกิดปัญหาในจุดต่อเครื่องถัดไปได้ อันที่จริง เราคงเจอปัญหาแน่ๆ แต่ผมแน่ใจว่าพระยาห์เวห์ช่วยให้เราผ่านจุดเช็คอินมาได้ เพียงเพราะเจ้าหน้าที่ที่จุดเช็คอินได้ ติดแท็กให้กับเรียบร้อยแล้วก่อนที่หัวหน้าจะเห็นสิ่งนี้ นั้นแปลว่าเรารอดมาได้อย่างหวุดหวิด
ตลอดการเดินทางทุกอย่างเรียบร้อยดี และเราเหมือนได้รับบริการเสมือน แขก วีไอพี นั้นเพราะอาการเจ็บเข่าของพี่โอ๊ตกำเริบ ทำให้เราได้สิทธิพิเศษในการเข้าเก็ททุกๆเก็ท ^^ ( และผมแน่ใจว่ายาห์เวห์อีกแล้วที่ช่วยเรา) พี่โอ๊ตต้องเดินทางด้วยรถเข็นตลอดที่อยู่สนามบิน นั้นทำให้พวกเราได้สิทธิการขึ้นเครื่องก่อน ไม่ต้องต่อคิวใดๆ ว้าววมันยอดเยี่ยมมากๆ ในความจำกัดที่น้ำหนักกระเป๋าก็มีน้อย พี่โอ๊ตก็เจ็บขา นั้นไม่ทำให้ราชกิจของพระองค์สะดุดแต่อย่างใด และผู้รับใช้พระองค์ก็กลับได้รับสิทธิพิเศษไปด้วย
เมื่อมาถึงสนามบินเราค่อยๆได้พบกับพี่น้องทั่วโลกที่มาในโรงเรียนครั้งนี้และเราเหมือนได้พบญาติสนิทที่คิดถึงอีกครั้ง พวกเราขนสัมภาระขึ้นรถทัวร์และเดินทางไปถินทุรกันดาร เสลาห์กัน มีจุดแวะพักหนึ่งครั้ง และถ้าคนที่เคยมาจะทราบดีว่า มันคือจุดพักตามธรรมเนียมของไกด์ทัวร์ที่พาลูกค้ามาที่ร้านขายของที่ระลึก และทุกอย่างค่อนข้างราคาแพง เราไม่สามารถ ซื้ออะไรได้มากเพราะราคาแพงมาก น้ำเปล่าขวดล่ะ 200 บาทผมเองต้องอดใจจริงๆ นั้นทำให้เรากังวลว่าเราจะมีอาหารหรือขนมติดตัวไปกินที่โรงเรียนบ้างมั้ย เพราะที่นั้นไม่มีอะไรให้เราซื้อเลยและในที่สุด ไกด์แจ้งเราว่าจะพาไปร้านขายของชำที่ใหญ่กว่านี้ราคาถูก เอลเดอร์ ดอน อนุญาตให้ไปได้เราดีใจกันมาก
และเมื่อไปถึงร้าน เรามีบางอย่างที่ต้องการเช่น น้ำผลไม้ นมกล่อง และอื่นๆ อีกนิดหน่อย และอยู่ๆพี่น้องท่านนึง ( ขอสงวนนามไว้เพื่อให้เขาได้บำเหน็จอย่างเติมที่ ) เขาเดินมาหาผมและบอกว่าขอให้เขาได้จ่ายทุกอย่างให้พวกเรา เราสามารถซื้อทุกอย่างได้ตามต้องการ ซึ่งแม้ผมจะปฏิเสธเท่าไร เขาก็ขอร้องผมว่าขอให้เขาได้รับใช้พระยาห์เวห์และเกิดผลบ้าง จนพวกเราต้องยอม เราไปหยิบของเพิ่มนิดหน่อยและเขากลับเดินมาบอกผมว่า ไปเอามาอีก คุณต้องการอะไรให้ไปหยิบมาเหมือนคุณได้ บัตรกำนัล ซื้อได้ไม่อั้น unlimited ผมเองก็เกรงใจเขามากๆแต่ก็อยากเติมเต็มสิ่งที่เขาตั้งใจ และเราก็ไปหยิบมาเพิ่มตามที่เขาขอ ตอนที่ต้องจ่ายเงิน ผมขอบคุณเขา แต่เขาบอกผมว่า “ไม่สิ ทั้งหมดนี้จากพระยาห์เวห์ไม่ใช่เขา” ผมเองรีบเดินกลับไปที่รถทัวร์
เมื่อรถออกเดินทางต่อ ผมหยิบนมกล่องมาหนึ่งกล่อง และเริ่มดื่มผมก็เริ่มขอบคุณยาห์เวห์ในใจ เป็นนมที่อร่อยและดื่มยากที่สุดเท่าที่ผมเคยดื่มมาเพราะผมต้องก้มหน้าหลบทุกคนไม่ให้เขาเห็นว่า ผมกำลังดื่มนมกล่องนี้ทั้งน้ำตา ใช่แล้วผมร้องไห เงียบๆคนเดียวเพราะผมไม่คิดมาก่อนว่าพระคำข้อนี้จะเกิดขึ้นจริงกับผม และมันจริงมากๆ ยาห์เวห์ไม่เคยโกหกพวกเรา
“อย่าเอาย่าม หรือเสื้อสองตัว หรือรองเท้าอีกคู่ หรือไม้เท้า เพราะว่าคนที่ทำงานก็สมควรจะได้อาหารกิน เมื่อท่านทั้งหลายมาถึงเมืองใดหรือหมู่บ้านใด จงสืบดูว่าใครเป็นคนเหมาะสมในที่นั้น แล้วจงไปอาศัยกับคนนั้น จนกว่าจะจากไป ขณะเมื่อขึ้นบ้าน จงให้พรแก่บ้านนั้น ถ้าบ้านนั้นสมควรรับพร ก็ให้สันติสุขของพวกท่านอยู่กับบ้านนั้น แต่ถ้าบ้านนั้นไม่สมควรรับพร ก็ให้สันติสุขนั้นกลับคืนมาสู่พวกท่านอีก”
มัทธิว 10:10-13 THSV11
ใช่แล้วเราต้องประหยัดในการเดินทางมาที่นี่เพราะทุนที่ไม่มากนักของแต่ละคนแต่พระยาห์เวห์คอยดูแลพวกเราจริงๆและการวางใจในพระองค์ผู้ทรงใช้เรามานั้น เป็นจุดเริ่มต้นของการเข้าสู่การเลี้ยงดูจากอาณาจักรสวรรค์ หรือก็คือการได้รับพรจากพระองค์นั้นเอง และนั้นเป็นนมกล่องที่อร่อยที่สุดในชีวิตของผม ผมเองดื่มไปและนึกถึงพี่น้องทุกคนชาวไทยที่ชุมชนของเราและอยากให้ทุกคนได้สัมผัสสิ่งที่ผมได้รับการต้อนรับจากอาณาจักรของพระองค์พระยาห์เวห์ของพวกเราด้วยกัน เลยตั้งใจว่าจะแบ่งปัน เรื่องราวดีๆทุกวัน ตลอดที่อยู่ในถิ่นทุรกันดารที่เสลาห์นี้
”หวังว่าทุกคนจะสบายดี“
ชาบัทชาโลม
เอลเดอร์ โป้ง
Congregation of YHWH, Thailand ชุมชนของพระยาห์เวห์ แห่งประเทศไทย
